Deze aanpak van de meeste contracten bestaat uit het uitbesteden van opdrachten zonder bijzondere aandacht aan gestructureerd overlegorganen voor gemeenschappelijke beslissingen. Deze werkwijze is terug te voeren op een inzicht in de geschiedenis van “Near-Decomposability”.
Herbert Simon is een van de iconen van Near-Composability, een beheer- en bestuur methodologie, die grondig uitgewerkt is een veelvoud management-methodes. Het succes van Near-Decomposability deed het beleid voorbij gaan aan grondige beperkingen, met name dat het alleen geldig op een tijdschaal die Simon “de korte termijn” noemt. Als de tijdschaal te lang is, zullen factoren buiten de Innerlijke Omgeving de dynamiek beginnen te verstoren, en de aanname dat de “omhulling” constant is, zal ongeldig worden.[1]
Interaction in the Outer Environment happens only via component Interfaces.
If we nest this style of organization hierarchically we obtain a neat level hierarchy where each level may be understood with only summary knowledge about the levels above and below.
This is an ideal situation for building models as it allows for strong control and powerful assumptions, and it also allows us (or any adaptive process) to erect an arbitrary number of hierarchical levels, compartmentalizing in principle any number of degrees of freedom, behind a simple interface.
Bij situaties die niet voldoen aan “Near Composability – korte termijn” zullen benaderingen die eerder een top-down dan een bottom-up benadering van begrijpen en handelen belichamen, en die grotendeels gebaseerd zijn op voorspelling, planning en controle, vaak een onbevredigend resultaat geven en onvoldoende zijn.
Een alternatieve kijk op sociaal-ecotechnologische systemen benadrukt eigenschappen die verband houden met ideeën over complexiteit, zoals multidimensionaliteit, padafhankelijkheid en onvoorspelbaarheid.
Deze eigenschappen worden gezien als onherleidbare grondoorzaken van problemen en van ons hardnekkige onvermogen om ze te voorspellen, te voorkomen en aan te pakken.
Ze worden ook gezien als de sleutel tot de ontwikkeling van een nieuwe generatie benaderingen om deze problemen te begrijpen en aan te pakken.
Gezien het onvermogen tot voorspellen (VUCA), is niet het opdelen in “components” en het sturen van acties (met bijhorende processen en procedures) de grootste uitdaging, maar wel het beslissingsproces op het terrein. De recente inzichten en evoluties bieden een leidraad om de complexiteit van het terrein te vatten in een complex genetwerkt beslissingssysteem.
[1] Claes Andersson, Petter Törnberg, Wickedness and the anatomy of complexity, Futures, Volume 95, 2018, Pages 118-138, https://doi.org/10.1016/j.futures.2017.11.001 .
Surtil : 